احساس گناه‏

شکى نیست که ما در جامعه‏اى دینى زندگى مى‏کنیم و اکثریت مردم از آموزه‏هاى دینى و اخلاقى متأثر هستند و به آنها احترام مى‏گذارند. گرچه ممکن است هر فردى در سال‏هاى اول زندگى نسبت به برخى از دستورات دینى اطلاع دقیقى نداشته باشد، ولى به طور ناخودآگاه و به تدریج به بسیارى از هنجارهاى اخلاقى و اجتماعى جامعه دینى آگاهى پیدا مى کند. اظهار محبت و طرح رابطه دوستى با جنس مخالف، از رفتارهایى است که جامعه دینى و ارزشى آن را نمى‏پسندد و به آن خرده مى‏گیرد و با اندک دقتى در متون دینى و سخنان رهبران دینى روشن مى‏شود که ارتباط با جنس مخالف از چارچوب و قوانینى خاص برخوردار است و آزاد و بدون محدودیت نیست؛ بلکه نگاه اسلام به این گونه ارتباطها، منفى است و همه را از ایجاد ارتباط عاطفى و احساسى با جنس مخالف نهى مى‏کند.

 اغلب جوانانى که چنین روشى را در پیش مى‏گیرند، طولى نمى‏کشد که به خود مى‏آیند و به گذشته خود مى‏اندیشند و رفتارهاى خود را با ملاک‏ها و معیارهاى اخلاقى و شرعى مقایسه کرده، آنها را محک مى‏زنند و دچار پشیمانى مى‏شوند و اگر نتوانند به درستى از این فضاى روانى خارج شوند، احساس گناه مى‏کنند و این احساس گناه، منشأ بسیارى از ناگوارى‏هاى روحى و روانى مى‏شود. لازم به ذکر است که تجدیدنظر نسبت به اعمال غیرمعقول و غیرمشروع گذشته، پشیمان شدن از آنها و تصمیم بر ترک گرفتن، امرى مقبول و شایسته و بلکه لازم و ضرورى‏است؛

ولی به فرموده اهلبیت علیهم السلام: ترک الذنب اهون من طلب التوبه

گناه نکردن بهتر از طلب توبه است   

در جوانی پاک بودن شیوه پیغمبر است         ورنه هر گبری به پیری می شود پرهیزگار